“Pap en mam, ik kan niet meer. Ik ben op.”
Boven op een berg in Zweden lag ik op de grond. Huilend. De burn-out nam volledig over.
Dit was ik in augustus 2022. Ik herinner me de woorden nog goed. Ik was op vakantie met mijn gezin in Kiruna, Zweeds Lapland. We waren bezig met het beklimmen van een berg, waar we de dag mee zoet zouden zijn. Onderweg zagen we de meest prachtige uitzichten, blauwe lucht, de zon in het gezicht en zo nu en dan overgebleven sneeuw. Het was onwijs mooi. Ik keek mijn ogen uit, maar moest goed opletten waar ik liep.
Ik wist dat het niet goed met me ging. Slechts zelfs. Ik sliep al nachten bijna niet meer, voelde me extreem gestrest en kon mijn lichaam niet meer ontspannen.
Na een jaar lang keihard gewerkt te hebben met meer dan 80 uur per week werken en studeren, een zware depressie en PTSS door het plotselinge overlijden van een vriend was de koek op. Dit voelde ik in alle volledigheid toen ik, bijna boven op de berg instorte. Ik plofte op de grond en was aan het huilen. Ik kan niet meer, wist ik. Het was nu echt helemaal klaar.
Hoe stress mijn leven in zijn macht hield.
Vanaf mijn jeugd is mijn zenuwstelsel volledig uit balans geraakt. Dit kwam door jaren aan enorme hoeveelheden stress. Voorbeelden waren hoogbegaafd en hoogsensitief zijn, gepest worden, moeilijk mijn weg vinden op school en een heel laag zelfbeeld hebben. Deze stress stapelde op en werd uiteindelijk chronische stress. Ik voelde veel angst, onrust en paniek. Omdat je van stress adrenaline krijgt in je lichaam wat zorgt voor extra energie en nog meer stress, belandde ik in overlevingsstand. Mijn lichaam wist niet meer dat het veilig was en hoe ik in hemelsnaam moest ontspannen. Mijn mindset en perfectionisme zorgde voor oververmoeidheid, hoge eisen stellen aan mezelf en rust nemen niet nodig vinden. Ik werkte elke dag keihard met een strakke planning, discipline en streepte het leven af als een boodschappenlijst. Zo, weer iets af. En hop, weer door.
Dit bleef ik doen tot het niet meer ging. Toen ik letterlijk omviel moest ik mijn baan, studie en sociale leven opzeggen. Thuis begon het langzame herstel met 15 uur slapen per dag, de energie niet hebben om een trap te lopen of een boterham te smeren. Mijn leven stond totaal stil.
Hoe kwam ik hier uit?
Gedurende 3 jaar heb ik heel veel in mijn leven moeten veranderen. Als ik uit mijn burn-out wilde komen, was dat noodzakelijk. Zo leerde ik weer rust vinden in mijn hoofd en lichaam. Ik ging aan de gang met ontspanningsoefeningen, rustig bewegen en voor alles wat ik deed de tijd nemen. Ik sliep wanneer ik moe was, deed sociale afspraken voor maximaal 30 minuten per keer en werkte aan mijn manier van denken. Ik leerde dat ik ook aardig voor mezelf kon zijn, dat rust nemen iets fantastisch is en dat ik kan vertragen. Niks hoeft meer snel. Alles kan ik rustig doen.
Waar had ik zin in? Dat ging ik doen. Herstel ging echt niet meteen vanzelf, waardoor ik 1.5 jaar later een terugval had. Ik begon weer opnieuw. Leerde wat een burn-out nou eigenlijk was. Sprak af met een coach. Gooide mijn leven bewust radicaal om.
Na 3 jaar kon ik eindelijk zeggen dat het me lukte om hersteld te zijn van mijn burn-out. Prachtig was dat! Door mijn ervaringen met stress, perfectionisme en blijven leren luisteren naar mijn lichaam en gevoel zette ik steeds kleine stapjes. Inmiddels is mijn leven vooral ontspannen rustig, in plaats van druk gestrest. En wil ik anderen helpen om dit ook te bereiken.
Ik ben gestart met De Wanderer om neurodivergente mensen te helpen met soortgelijke klachten. De naam koos ik omdat “to wander” een Engels begrip is voor dwalen of zwerven. In de natuur, met de boom en rivier zoals op het logo, is dat een plek om fijn te kunnen doen. Om te aarden.
Mijn missie is dan ook om elk neurodivergent persoon te helpen met een gereguleerd zenuwstelsel:
“Op naar een geaarde aarde; één zenuwstelsel tegelijk.”
Waarom De Wanderer?
Ok dan, nog een beetje meer over Ilse zelf! 😉
Hoi, ik ben Ilse Niessen! Ik ben nog net, samen met mijn tweelingzus, in de vorige eeuw geboren in de bloeiende Betuwe. Vanaf jongs af aan ben ik gek op walvissen, de natuur, lachen, creatief bezig zijn en fanatiek sporten. Inmiddels woon ik samen met mijn partner in Amsterdam, waar ik Future Planet Studies (UvA) en Mariene Biologie (UU) heb gestudeerd. Ik heb op allerlei plekken gewerkt in de walvissen/mariene biologie wereld (The Ocean Cleanup, SOS Dolfijn, Stichting Rugvin, bij de UvA) en ben momenteel trainer op middelbare scholen bij Remind. Ook geef ik improvisatie theater aan mensen met dementie, waar we vooral met veel plezier theater maken.
Het voelen van verbinding met mensen en de natuur is iets wat ik prachtig vind. Dit zoek ik dan ook graag op in mijn werk. Veel mensen hebben mij gevraagd om coachingsadvies over allerlei onderwerpen, waardoor ik besefte dat ik het ontzettend leuk vind om anderen een steuntje in de rug te geven. Samen praten over wat je dwarszit helpt vaak veel beter dan er alleen meer rondlopen.
Meer weten over wat ik aanbied? Klik dan hier beneden!